Blog 2: Het statement, de impact en de weg die voor ons ligt
De dag nadat ik mijn statement gaf bij de Algemene Vergadering van de VN, werd ik overvallen door emoties. Het is moeilijk te omschrijven: van blijdschap en trots tot verdriet en vermoeidheid. Ik wist niet goed waarom ik me zo voelde, tot ik me de volgende ochtend bedacht: mijn statement was luid en duidelijk, maar tegelijkertijd voelde ik me na afloop ook machteloos. Om deze gevoelens goed uit te kunnen leggen, moet ik een stapje terug nemen en uitleggen hoe het statement eigenlijk tot stand is gekomen.
Het statement is het resultaat van gesprekken met experts in het veld en nationale en internationale vrouwen, net als mijn eigen research en ervaringen. Er zijn meer dan 10 verschillende versies aan voorafgegaan, omdat ik het perfecte statement af wilde leveren. Ik probeerde de juiste balans tussen een personal touch en concrete oproepen tot actie. Daarnaast moest het statement vrouwen wereldwijd vertegenwoordigen. Ik hoefde het gelukkig niet alleen te doen. Ik ben eeuwig dankbaar aan de vele mensen van wie ik feedback kreeg, die mijn speech hielpen schrijven en herschrijven en met wie ik kan sparren over de inhoud.
Het statement was mijn manier om deze belangrijke boodschap de wereld in te brengen en om diegenen toe te spreken die de macht en mogelijkheid hebben om de effecten van klimaatverandering op genderongelijkheid terug te dringen. De mensen die ervoor kunnen zorgen dat jonge meisjes niet uitgehuwelijkt hoeven te worden, omdat zij en hun familie anders niets te eten zouden hebben. De mensen die ervoor kunnen zorgen dat ontwikkelingseconomieën genoeg middelen hebben om duurzame keuzes te maken en om vrouwen en meisjes te kunnen beschermen.
Hoewel ik weet dat mijn statement resoneerde met de mensen in de zaal en degenen die hem online bekeken, voelde het achteraf alsof ik mijn voorname mogelijkheid om impact te maken ben kwijtgeraakt. Alsof ik ineens niets meer had waarmee ik deze wereld een betere plek zou kunnen maken. Ik weet dat dit rationeel gezien niet waar is, maar toch voelde het alsof ik iets was verloren en ervoer ik een gevoel van rouw.
Tegen het einde van vorige week lunchte ik samen met leden van de Nederlandse missie bij de VN. Een van hen vroeg aan me: wanneer je terugkijkt op het afgelopen jaar als vrouwenvertegenwoordiger, heb je dan alles bereikt wat je voor jezelf als doel had gesteld? Ik moet eerlijk zeggen dat deze vraag me verraste – niet vanwege de vindingrijkheid, maar omdat ik me zo gefocust had op mijn gevoel van verlies, dat het me aan het grotere plaatje deed denken.
Het antwoord is: ja, ik heb bijna alle doelen die ik voor mezelf had gesteld behaald. Maar er is zo veel meer te doen en er zijn 101 manieren om die doelen te behalen. Daarom is het tijd om door te gaan en ons klaar te maken voor het volgende doel. Want dat zijn we elkaar verschuldigd.
Groetjes,
Enaam
Blog 2: The speech, the impact, and the journey ahead.
The day after I had given my speech at the UN General Assembly, a huge range of emotions overpowered me. From happiness and pride to deep sadness and exhaustion – it is hard to describe. It left me puzzled as to why I felt that way, and only by next morning it hit me; it was the fact that it was a powerful speech that was loud and clear, which is what anybody would wish for. Yet it also left me with a deep sense of powerlessness. To explain this properly, I need to take a step back and explain how my speech came to be.
The speech is the fruit of conversations with experts in the field and women nationally and internationally, as well as research and my own experiences. It would be an understatement to say that there have been over 10 versions of the speech, because I needed it to be perfect. It had to have the right combination of personal touches and clear calls to action, and it needed to sufficiently represent women globally. Luckily, I didn’t have to do that alone. Many people gave me input, drafted and redrafted the speech with me and were my sounding board. For which I am forever grateful.
The speech was my way of conveying this important message to the world and to the people that have the power to reverse the negative impact of climate change on gender inequality. The people that can ensure that little girls won’t have to be married off, because otherwise they and their families won’t have enough to eat. The people who can make sure developing economies have enough money to make the transition to sustainable practices and to protect women and girls.
But while I know my speech has resonated with the people in the room and those who have heard it online, afterwards it felt like the main means I had in the past year to make the impact I yearned for was gone. That I had no more tools in my tool box to use, to really leave this world a better place than I had found it. I know that this isn’t true rationally, but emotionally it felt like a loss and I was overcome with grief.
At the end of last week, I had lunch with some members of the Dutch permanent mission to the UN and one of them asked me: when reflecting back on your year as women’s representative, have you reached all the goals that you had set for yourself? That question took me by surprise, not because of its ingenuity, but because I had been so focused on the loss I was feeling that it reminded me of the bigger picture.
The truth: yes, I have reached almost all the goals I had set for myself, but there is so much more to do and there are a 101 ways, tools and paths to reach them. That’s why it is time to buckle up again and journey onto the next one. Because that is what we owe each other.
Warmly,
Enaam
